Verschenen in het Zozijn Magazine
Het is de derde keer dat ze meedoet. Aan de Special Olympics. De eerste keer is vier jaar geleden en vindt het evenement in Deventer plaats. Twee dagen sporten voor mensen met een verstandelijke beperking. Merette weet niet wat haar overkomt: een echte Olympische binnenkomst op de Scheg, het afleggen van de eed, het ontsteken van het Olympisch vuur, een feestavond, Carlo Boszhard en oh ja, ze moet ook nog zwemmen…
Niet gehinderd door een greintje wedstrijdmentaliteit zwemt ze haar baantjes. Een medaille zit er dan ook niet in. Omdat we in Deventer wonen, krijgt ze niet mee dat er een Olympisch Dorp is, waar de begeleiders en sporters overnachten. Ze slaapt gewoon thuis.
Twee jaar later gaat ze met haar zwemploeg De Klup mee naar Spijkenisse. Daar overnacht ze wel in het Olympisch Dorp en heeft een geweldig weekend dat wordt bekroond met een bronzen medaille.
Dit jaar mag ze weer. Met de Deventer Sportploeg. Want inmiddels is gebleken dat er meer sporters in Deventer zijn met een verstandelijke beperking en is besloten met één grote ploeg te gaan. Dat maakt de organisatie (vervoer, administratie enz.) een stuk eenvoudiger, zodat ook kleine ploegen als tafeltennis en gymnastiek kunnen aansluiten. De sporters en begeleiders worden zelfs in een compleet nieuw Deventer Sportploeg tenue gestoken. Merette heeft inmiddels door wat haar te wachten staat en verheugt zich zeer op het weekend. Dit keer is ze vast van plan om een medaille te gaan halen. Tijd dus voor een gesprekje; dat het meedoen het belangrijkste is, dat ze wel haar best moet doen, maar dat het best zou kunnen dat ze geen medaille wint en dat dat helemaal niet erg is! (Er is bij het zwemmen een modus gevonden met selectiewedstrijden op zaterdag, vervolgens wordt je ingedeeld bij zwemmers die qua tijd redelijk dicht bij je liggen en daartegen zwem je op zondag om een medaille. Heb je de pech dat je ingedeeld wordt bij zwemmers die op zaterdag allemaal sneller zijn, dan weet je al bijna zeker dat een medaille er niet in zit. Het is dus meer een loterij dan een wedstrijd. Maar dat mag u niet verder vertellen…) Ze kijkt me aan met die bekende blik van: ‘Ja hoor, daar heb je mijn moeder weer!’ en vertelt iedereen dat ze een medaille gaat halen.
De Deventer Sportploeg vertrekt op vrijdagavond. Allemaal slapen ze in enorme tenten in het Olympisch dorp in Veendam. Nou ja, slapen… De voetballers beginnen om vijf uur ’s morgens met de warming up! Ze geniet van de opening met vlaggen, duiven, ballonnen, muziek en het ontsteken van het Olympisch vuur. Dan begint het zwemmen. Ze is vol goede moed en heeft duidelijk geleerd van de afgelopen jaren en de trainingen van de afgelopen tijd. Als ze zwemt, heeft het zwemmen haar volle aandacht. Echt spannend is het vandaag nog niet en ook dat heeft ze goed door. Tijd om terug te gaan naar het Olympisch Dorp voor de maaltijd en de feestavond. Daar komt Jannes optreden, dus haar weekend kan al niet meer stuk!
Die nacht wordt er beter geslapen in de grote tenten dan de nacht er voor. Door alle indrukken, de fikse prestaties en de hitte (het is het hele weekend rond de 30 graden!) is iedereen bekaf.
De volgende dag gaat ze voor de medailles. Met de rugslag mislukt dat. Ze wordt laatste in haar finale (en dat klopt exact met de op zaterdag gezwommen tijden) en krijgt een vaantje. Met de vrije slag maakt ze meer kans. En ook dat klopt; ze tikt – zo lijkt het – als eerste aan. Bij het uitreiken van de medailles krijgt ze de zilveren plak. Goud en zilver zijn ex aequo geëindigd en volgens de kamprechter (tja, ik kan het ook niet helpen) heeft Merette als tweede aangetikt. Da’s even slikken. Voor mij dan, want Merette maakt het niks uit! Zij heeft haar medaille. Dan mag ze nog mee doen met de estafette. En jawel, de vier dames van de Deventer Sportploeg behalen probleemloos een gouden plak!
Ze is er supergelukkig mee en staat te stralen bij de prijsuitreiking. En dan moet ze toch heel snel haar zussen bellen om te vertellen dat ze echt, heus waar, twéé medailles heeft: een gouden en een zilveren!
Monica
