Verschenen in Glutenvrij
Het eerste jaar dat we weten dat Roosmarijn coeliakie heeft is het nog niet aan de orde: decemberlekkernijen. Ze is net van de sojaflesjes af en we zijn heel langzaam aan het opbouwen met ‘gewoon glutenvrij’ eten. Daar heb ik mijn handen aan vol en geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om pepernoten of speculaas voor haar te regelen. Maar de jaren erna kan ik er natuurlijk niet meer onderuit. Sinterklaas en zijn Pieten brengen voor iedereen pepernoten en ander lekkers mee en dat geldt natuurlijk ook voor kindjes die glutenvrije pepernoten eten. Alleen: hoe lossen we dat nu op zonder het Sintsprookje te verstoren?
Het eerste jaar bak ik een paar ons glutenvrije pepernoten en vul dat aan met glutenvrije schuimpjes. Ze is tweeënhalf en is nauwelijks aan mijn oog onttrokken. Nog geen peuterspeelzaal of school waar Sint een bezoekje brengt, maar een Sint bij ons thuis. En dat een bakje pepernoten apart voor haar klaar staat, valt haar helemaal niet op. Dat verandert als ze wel op de peuterspeelzaal (en later op school) zit. Want de Pieten komen werkelijk overal! Rommelpieten op school, klimpieten op de gym, schoen zetten bij de super en dan ook nog een groot Sintfeest van het werk van papa. En óveral krijgen de kinderen pepernoten. Ik kan het niet voor haar verbergen, want als ze het zelf niet doorheeft, heeft haar grote zus dat wel.
Dat gaat me dus niet meer lukken met een paar onsjes pepernoten…
Pas als de oudste in bed ligt kan ik beginnen met bakken, want ze mogen natuurlijk niet weten dat ik dat doe. Ergens half november (de pepernoten komen er bij mij echt pas in als Sint is aangekomen in het land en niet al eind augustus!) sta ik een avond te kneden, eindeloos balletjes te rollen, op de bakplaten te leggen, oven in – oven uit, volgende plaat. Brr, ík kan geen pepernoot meer zien. De eerste portie is vlak voor 5 december schoon op! Dus ‘mag’ ik nog een avond. Tot overmaat van ramp gaan ze op de peuterspeelzaal een taaitaaipop versieren. Kan ik voor een glutenvrije taaipop zorgen? En voor de versiersels? Glutenvrije taaipoppen zijn niet te koop, dus moet ik er zelf een bakken. Het wordt één vieze smurrie van bruine suiker en stroop en het lijkt niet op een taaipop. Roos vindt overigens van wel en smult van het ding. Dat maakt veel goed…
Maar goed, dan heb ík pepernoten, maar dan hebben Sint en zijn Pieten die nog niet! Ik bel de organisatie van het feest en leg mijn verhaal uit. Geen probleem: Roos mag meteen bij Sint op schoot komen en krijgt dan een grote zak snoep, speciaal door de bakpieten in Spanje voor haar gebakken. Die bakpiet toch…
Als de rommelpieten zijn geweest op de peuterspeelzaal, hebben de bakpieten haar ook niet vergeten, en ook op de gym ligt een speciaal zakje pepernoten.
In Deventer komt Sint echt op 5 december aan. Het is altijd een geweldige gebeurtenis om de pakjesboot (van de verkeerde kant, maar wat geeft het) op de IJssel te zien aankomen. Dat mag Roos niet missen en dus ga ik met haar en haar zusje naar de stad. Kleine zakjes pepernoten binnen handbereik. Deventer is vergeven van de pieten. Roos weet dat ze geen losse pepernoten mag aanpakken, want gelukkig snapt ze wel dat niet alle pieten bakpieten zijn en soms dus niet weten dat ze de gewone pepernoten niet mag hebben. (Gelukkig dat er dómme Pieten zijn.) Meestal lukt het wel een of twee keer om een Piet een zakje toe te stoppen en dat aan haar te laten geven. Ze accepteert het alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. En dat is het natuurlijk ook: Sint weet immers alles?
Een van de laatste jaren dat ze nog gelooft is ze op een bakavond wakker. Ze roept me en zegt: ‘Mam, het ruikt hier zo naar pepernoten, hoe kan dat nou?’ ‘Welnee joh,’ zeg ik, ‘je moet niet zo veel aan Sinterklaas denken, je verbeeldt het je maar hoor!’
‘Ja, maar…’ Ik weet het te sussen en ze gaat slapen.
Wat ben ik blij als het 6 december is…
